DAAROM WERD IK PSYCHOTHERAPEUTE...

Corona zette onlangs ons leven plots op zijn kop, zonder dat we het zagen aankomen. Iedereen werd verplicht om even stil te staan, ook ik.

Ik nam de tijd om de balans van mijn leven op te maken. Blij dat ik tot de conclusie kwam dat het plaatje op dit moment klopt. Het voelt goed. Maar dat is niet altijd zo geweest.
Lees je even mee?

Dankbaar

Ik besef dat ik echt heel graag doe, wat ik dagelijks doe. Ik ben enorm dankbaar dat ik als psychotherapeute aan de slag ben kunnen gaan. Dankbaar dat ik nu zowel kinderen als volwassenen help bij de verwerking van rouw en verlies. Dankbaar dat ik problemen oplos aan de hand van conflictbemiddeling en enorm dankbaar dat ik ook mijn paarden in dit proces kan betrekken.
De verschillende werkplekken waar ik ervaring heb opgedaan, hebben me enorm veel geleerd. Ik mocht leiding geven, bemiddelen en lesgeven. Op dit moment ben ik trouwens leerkracht in het Bijzonder Onderwijs. De inzichten en ervaring die ik in elke job heb kunnen opdoen, zijn van onschatbare waarde.

Levenservaring

Mijn eigen levenservaringen en verleden zijn mijn grote stimulans geweest om te doen wat ik nu doe.
Tot mijn pubertijd leefde ik in een gezinssituatie waar mijn ouders constant in strijd waren. Ik maakte  ongewild deel uit van hun vechtscheiding. Heel mijn jeugd werd beheerst door conflicten.
Al heel snel wist ik dat ik later mensen zou willen helpen die in moeilijke situaties leven.
Eerst wilde ik advocaat worden, maar die piste liet ik al snel varen. Ik wilde het op een mildere manier aanpakken.
Snel op eigen benen staan, verder studeren en zelfstandig gaan wonen, waren voor mezelf logische keuzes. En ik kwam de liefde tegen. Alles klopte. Knappe man, fijne pluszoon, leuk huisje en zelfs een lieve hond. Het leven lachte me toe. Het kon dus ook anders.
Tot plots alles veranderde. Door geweld verloor ik mijn partner, mijn droom en mijn gezin. Wat voor anderen een ver-van-mijn-bed show leek, werd mijn realiteit.
Ik zat in een rollercoaster van emoties en moest keuzes maken. Opgeven of vechten.
Ik koos het laatste en ik begon aan mijn rouwproces. Opnieuw vallen en opstaan, opnieuw leren met het leven omgaan.

Reflectie

Doorheen het rouwproces ging ik opnieuw op zoek naar mezelf en mijn eigen kern. Het werd een heel leerproces. Ik leerde in de spiegel kijken en inzien wat er goed liep en wat niet, maar ik gaf nooit op. Morgen was altijd een nieuwe dag, elke dag was een nieuwe start.
Deze zelfreflectie deed me honger krijgen naar meer. Ik wilde anders leren communiceren, anderen motiveren én vooral in mijn eigen kracht gaan staan.

Paarden en de liefde

Mijn paarden hebben me enorm geholpen. Zij leerden me opnieuw voelen en aanvaarden dat niet oké, ook gewoon oké is. Hun kracht zorgde ervoor dat ik opnieuw de liefde toeliet in mijn leven.          Ik stapte zelfs in het huwelijksbootje, ook al was het in het begin niet evident om mezelf terug te verbinden met een gezin en pluskinderen.

Het plaatje klopt

Ik kan op dit moment oprecht zeggen dat ik blij ben met het leven dat ik nu leid.
Ik heb ervaren, geluisterd, me laten begeleiden. Ik heb leren praten over mijn gevoelens, maar bovenal ben ik uit mijn comfortzone gestapt. Ik heb kansen gezien én ik heb ze gegrepen.
Dit alles maakt wie ik ben.
Dit alles zorgt ervoor dat ik anderen op de juiste manier kan begeleiden in welke fase van hun leven ook.
Ja, het plaatje klopt.


Zit je met ‘iets’ waarbij je wel hulp kan gebruiken?
Heb je heel wat te verwerken en weet je niet hoe je er uitgeraakt?
Bel me dan even.
Laten we mekaar wat beter leren kennen.
Wie weet kan ik jou helpen om ervoor te zorgen dat ook bij jou opnieuw het plaatje klopt.
Ga alvast al eens kijken op
www.veronique.dilien.be

Reacties